Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που πιάνεις τον εαυτό σου να κοιτάει το άπειρο. Δεν σκέφτεσαι κάτι, το μυαλό σου είναι σε μια αδιανόητη λήθη. Το νιώθεις κενό από απορίες και προβληματισμούς, από όνειρα και στόχους. Είναι αυτές οι στιγμές που αρχίζεις να ξεφλουδίζεις πάγο από το δέρμα σου ψάχνοντας μανιωδώς την ζέστη. Κλείνεις για μια στιγμή τα μάτια, αναπνέεις και "ξυπνάς".
Όχι φίλε, δεν κοιμάσαι...
Στο επιβεβαιώνει εξάλλου το τραγούδι που έχεις βάλει στο playlist και βαράει δυνατά με τον Souza από πίσω φορτώνει στίχους... Alone in the dark where the demons are torturing me... The dark passages of revenge is all that I see... Oh fuck, βρήκα στιγμή και εγώ να επανέλθω στο περιβάλλον. Οι σκέψεις έρχονται πίσω, το γρανάζι μέσα σου αρχίζει πάλι να γυρνάει αλλά όχι με ρυθμό. Κάτι χάλασε, κάτι δεν δουλεύει σωστά. Ξεκινάς να το βάλεις σε τάξη για να καταλάβεις τι νιώθεις. Πρώτα σου σκάει μια ανάμνηση, κλασσική μαλακία.. Νοσταλγία, νεύρα, θυμός, στεναχώρια, αδιαφορία. Σιγά-σιγά αντιλαμβάνεσαι γιατί μπήκες σε hibernation mode.
Το κακό είναι πως το μυαλό δεν τρέχει σε safe mode...
Ξέρεις τώρα, να φορτώσεις τις βασικές του λειτουργίες εγκλωβίζοντας τις "χαλασμένες" αποθήκες μνήμης προκειμένου να βρεις τι φταίει, να το διορθώσεις και να πας παρακάτω. Προφυλακτικό
απέναντι στη ζωή, φυσικά με την κλασσική ημερομηνία λήξης, αλλά σε καλύπτει προσωρινά από τις διάφορες βαριές ασθένειες με επιτυχία.
Δυστυχώς δεν το πουλάνε στα περίπτερα..
Οπότε πρέπει να το ζήσεις. Όλοαυτό. Σου αξίζει και του αξίζεις. Είναι η διαδικασία που σε κάνει να εκτιμάς αυτό που είσαι, όσο και αν σε ενοχλεί αυτό που φαίνεσαι. Να χάσεις αρκετή δόση εγωισμού, να νιώσεις αδύναμος και να δίνεις στους άλλους συναισθηματική
επιβεβαίωση που δεν αξίζουν. Να νιώθεις λίγος για
να γεμίσεις την καρδιά σου αλλά και αυτών που αγαπάς. Να καταλήγεις σαν το μοναδικό
πράγμα που τους κρατάει πίσω, ενώ εσύ θες να τους βλέπεις μπροστά.
Να ξέρεις την αξία όσων κουβαλάς μέσα και πάνω σου, αλλά ποτέ να μην είναι αρκετή...
Τελικά τι σε ενοχλεί
περισσότερο? Ότι έχασες αυτά που είχες ή ότι τα έχασες και φοβάσαι ότι δεν θα τα
ξαναβρεις? Είναι εγωισμός ή συναίσθημα? Είναι και τα δύο? Τίποτα από τα δύο? Θα προσπαθήσω να σε βοηθήσω. Είναι η αλήθεια όταν την κοιτάς στα μάτια. Αν είναι ανοιχτά εκείνη την στιγμή, καίνε. Αν δεν είναι, περιμένεις να ανοίξουν για να την δεις. Η διαδικασία αυτή είναι δικιά σου, είναι το κτήμα και κατάκτησή σου. Δεν είναι οι άλλοι άνθρωποι, είσαι ΕΣΥ. Οι άνθρωποι πάνε και έρχονται.
Λίγοι αξίζουν και αποκτούν το δικαίωμα να μένουν.
Ξέρω ότι έχεις και άλλα προβλήματα στη ζωή, ίσως και πιο σοβαρά. Τώρα σε απασχολεί αυτό. Μην το απορρίπτεις, αποδέξου το. Σε απασχολεί γιατί φοβάσαι να το κάνεις ανάμνηση. Μην το κάνεις. Σε πονάει γιατί ήταν όνειρο(α). Άνοιξε τα μικρά σου φινιστρίνια και άστο(α) να πετάξει. Η ζωή κάνει κύκλους αλλά επιφυλάσσει και εκπλήξεις. Άσχημες και όμορφες. Ζήσε τις άσχημες για να νιώσεις τις όμορφες. Μην κρατάς κακίες, δεν αξίζουν. Οι αληθινές στιγμές μένουν πάντοτε χαραγμένες.
Ανοίγεις ξανά τα μάτια σου και η ψυχή σου ακούει για μυριοστή φορά τον Eddie να τραγουδάει...
Υ.Γ: Ξέρεις ότι είπες όσα ένιωθες μέσα σου, όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα για υστερόγραφο.
