Passenger in your dreams..

Συνήθως το τραγούδι βρίσκεται στο τέλος, αλλά αυτή την φορά θα είναι στην αρχή γιατί έτσι πρέπει. Πάτησε λοιπόν το play και ακούγοντας τον Iggy να σε μαγεύει με την μοναδική τρεμάμενη φωνή του, θέλω να ταξιδέψεις μαζί μου για τα επόμενα 4 λεπτά και 49 δευτερόλεπτα..

"I am the passenger and I ride and I ride
I ride through the city's backsides
I see the stars come out of the sky
Yeah, the bright and hollow sky
You know it looks so good tonight"

Πριν από κάποιους μήνες, είχα μιλήσει για ένα Ταξίδι χωρίς (με) προορισμό. Λίγο καιρό μετά, ξεκίνησε ένα άλλο ταξίδι αλλά αυτή τη φορά λίγο διαφορετικό. Αυτό το ταξίδι δεν θα 'ναι για πολλούς και λίγοι θα φτάσουν μέχρι τον προορισμό. Ακόμη και αυτοί που θα φτάσουν όμως, θα καταλάβουν πως μερικές φορές δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά η διαδρομή.. Για αυτό grab my hand and...

"Get into the car
We'll be the passenger
We'll ride through the city tonight
We'll see the city's ripped backsides"

Μια ματιά. Τυχαία, σχεδόν απροσάρμοστη. Εκεί που μαθαίνεις ότι μερικές φορές χαμογελάνε και τα μάτια όταν αυτά συναντήσουν κάτι ζεστό και φωτεινό αλλά συνάμα προκλητικά αέρινο και γεμάτο μυστήριο. Η πρόκληση που θα γίνει πρόσκληση. Μια αληθινή κουβέντα, μια γεμάτη γουλιά μπύρα και .. το ταξίδι μόλις ξεκίνησε..

"We'll see the bright and hollow sky
We'll see the stars that shine so bright
Stars made for us tonight"

Μισογεμάτο φεγγάρι. Ο ήχος της θάλασσας με την γλυκιά μυρωδιά της αλμύρας που θυμίζει ότι είναι καλοκαίρι. Μην σκεφτείς τι θα πεις. Ότι και να είναι αυτό θα ακούγεται σωστό, σήμερα δεν υπάρχουν λάθος λόγια, δεν γίνεται να υπάρχουν όταν δεν βγαίνουν απο οτιδήποτε ονομάζεται μυαλό.. Το χαμόγελο μόλις έκανε την εμφάνισή του..

"Oh, the passenger
How, how he rides
Oh, the passenger
He rides and he rides
He looks through his window
What does he see?"

Αδιάφορους περαστικούς να περπατούν δίπλα σου. Είναι τρελό το πόσο μικρά και ασήμαντα φαίνονται όλα γύρω σου όταν δεν φοράς τα καθημερινά προσωπεία σου. Ναι, είσαι γυμνός και όλα να περιγράφονται με την κάθε λεπτομέρεια στα χαρακτηριστικά του προσώπου σου, αλλά γιατί να φοβάσαι πριν καν αρχίσεις να σκοντάφτεις? Ας περπατήσεις και μια φορά πάνω στις γραμμές του πεζοδρομίου και να αφήσεις τα τετράγωνα να χάσουν τις τέλειες γωνίες των 90 μοιρών. Φίλε, νιώσε..

"And everything was made for you and me
All of it was made for you and me
'Cause it just belongs to you and me
So let's take a ride and see what's mine"

Η μαγεία του να καταλαβαίνεις ότι σε ακούν με προσοχή. Κάθε μικρή λεπτομέρεια που για τους άλλους είναι θόρυβος εσύ να νιώθεις πως γίνεται πρόκληση για ένα ..ταξίδι.. Με σημεία πάνω σε χάρτη, με πολύ μουσική, αισθησιακό tango, περίεργα χρώματα και ζωγραφιστά αρώματα. Ένα ταξίδι που αντιμετωπίζει τις φοβίες σου, προκαλεί τις αισθήσεις σου και περιλαμβάνει ακόμα και διαδρομή στην πλάτη ενός ...ελέφαντα! Όχι, δεν τρελάθηκες ακόμα. Απλά είπαμε.. λίγοι θα καταλάβουν..

"He sees the city sleep at night
He sees the stars are out tonight
And all of it is yours and mine
And all of it is yours and mine
So let's ride and ride and ride and ride"

Έτσι απλά η πρόκληση, γίνεται πρόσκληση.. Δεν αφήνεις τα μάτια να δακρύσουν απο χαρά, όσο και αν το θες, όσο και αν το νιώθεις. Όχι γιατί δεν "πρέπει". Ούτε γιατί δεν "κάνει". Αλλά γιατί τα ..μάτια θα πρέπει πρώτα να αντικρύσουν μαζί τον πρώτο προορισμό και να ξεκινήσει το ταξίδι στο οποίο δεν έχει τόσο σημασία ο προορισμός αλλά η ..διαδρομή του.. Ξεκινάμε .. Here's looking at you kid.. ;)

Oh, oh, Singing la la la la lalalala

Short-lived happiness... no more!

Η τρίτη δεκαετία των ανθρώπων τελικά είναι η πιο αληθινή (μέχρι την επόμενη). Statement. Όχι σοβαρά, το εννοώ... Σκέψη που μου κατέβηκε στην προσπάθειά μου να χωνέψω το λαχταριστό κότσι την Κυριακή το βράδυ, την ώρα που αυτό μάχεται με το γερμανικό λουκάνικο και τις λοιπές κρεατολιχουδιές (maaaan, I love meat!) της κρεπάλης. Μην γελάς ρε όρνιο, σοβαρά μιλάω. Οι καλύτερες σκέψεις γίνονται την ώρα που χωνεύεις. Αράζεις στην καναπεδιά σου και επειδή δεν την παλεύεις για οτιδήποτε άλλο που απαιτεί προσπάθεια, το μυαλό σου αυτόματα μπαίνει σε φάση σκέψης...

Body in hibernation, mind in hyper-vigilance mode!

Ωραία, θα μου πεις. Έστω ότι έχεις δίκιο, πως κατέληξες στο παραπάνω συμπέρασμα? Απλά, αξιολόγησα τη δεύτερη και την τρίτη δεκαετία της ζωής μου και τις έβαλα σε καθεστώς σύγκρισης. Θες να μου πεις ότι δεν έχεις ποτέ, ΕΣΥ, συγκρίνει στη ζωή σου πρόσωπα, καταστάσεις, δουλειές, ακόμα και συναισθήματα? Ε, αν συνδυάσεις τα παραπάνω και με λίγη κριτική (απέναντι στον εαυτό σου) σκέψη, τότε μπορείς εύκολα (λέμε τώρα) να καταλήξεις.

Nothing remains the same?

Οk, μεγαλώνεις και αλλάζεις. Κάποια πράγματα όμως παραμένουν σταθερή αξία στη ζωή σου. Όπως η απαίτηση που (πρέπει να) έχεις απο τον εαυτό σου να νιώθεις καλά μαζί του. Και όχι φίλε μου, αυτό δεν είναι πάντα εύκολο αλλά είναι σταθερή αξία. Οι αποφάσεις που παίρνεις, αξιολογούνται με το χρόνο και αυτός τις κρίνει. Ο χρόνος είναι πάντοτε ο καλύτερος κριτής, ΟΛΩΝ μας. Κάπου εκεί κοντά κολλάει σαν σταθερή αξία και η χαρά. Η πραγματική χαρά, όχι η εφήμερη. Όταν νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, τότε η όποια χαρά νιώθεις απλά δεν είναι εφήμερη. Απλά όπως είπαμε... χρειάζεται χρόνο για να αντιληφθείς τι είναι και πως είναι.

Short-lived happiness... no more!

Χρειάζεται cojones για να φύγεις από το εφήμερο και να πας στο πραγματικό. Δεν είναι ούτε εύκολο το transition, ούτε ανώδυνο. αλλά αξίζει... Την στιγμή που θα νιώσεις ότι αποτινάσεις ότι ψεύτικη σαβούρα σε τραβάει και θα σκάσεις το πρώτο αληθινό χαμόγελο μετά απο καιρό... αξίζει. Πίστεψέ το και δώσε του μια ευκαιρία...

My friend Johnny Fettas (and other people) !

Η μυρωδιά του ιδρώτα αναδύεται σε κάθε τ.μ. του χώρου. Στο background, νότες πότε από dubstep και πότε από remix από γνωστά rock & metal τραγούδια (αυτό το the unforgiven έχει σκοτωθεί πολλάκις στο βωμό της φλωριάς) προσπαθούν (με αποτυχία πολλές φορές) να δώσουν ρυθμό. Ο σπαστικός ήχος, γκιντικι-γκιντικι-γκιντικι, από τους δεκάδες ξεχαρβαλωμένους διαδρόμους σπάει την μονοτονία, μαζί και τα τύμπανά σου. Πάνω τους κάθε καρυδιάς καρύδι... Από τον υπερτραφή μεσήλικα που έχει αναγάγει το ...αργό περπάτημα σε μεταφυσική επιστήμη, μέχρι την ξανθιά σκυλού με το νυχτερινό πασάλειμμα στη μούρη, μετά από ξενύχτι αλλά φυσικά και βρώμικο στη Μαβίλη. 

Καλώς ήρθατε στον ναό της άθλησης!

Τα ποδήλατα... Κλασικό αξεσουάρ του εν λόγω οργάνου είναι φυσικά το smartphone. Η για να το πω πιο σωστά το iPhone. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως η πλειοψηφία αποτελείται από γυναίκες 18 έως 35 χρονών, συνήθως με ροζ φορμίτσα, ροζ καλτσάκι και ασορτί χρωματικά μπλουζάκι, που πάντα συνοδεύονται από εμετικά sayings όπως το αμίμητο... "I don't sweat, I glow!" 

Ίσα ρε λάμια! Chill out και πρόσεχε τώρα μην σου τσουλήσει το ποδήλατο και βρει καθρέφτη... Εντωμεταξύ το texting σε fb και viber πάει σύννεφο, σε σημείο να σε κάνει να αναρωτιέσαι αν το ποδήλατο γυμνάζει τελικά περισσότερο το δάχτυλο ή τα πόδια...

Μετά σου λένε μην κράζεις..

Προσπερνώντας τα υπόλοιπα όργανα fitness και συνεχίζοντας στην αίθουσα των ομαδικών δραστηριοτήτων τα πράγματα αγριεύουν. Όχι φυσικά από την ομάδα του krav maga όπου ελάχιστοι πήγαν για τη γνώση και οι περισσότεροι για να αιτιολογήσουν το μπλουζάκι που θα φορέσουν το καλοκαίρι στην παραλία. Αλλά για την φανταστική σύνθεση (ok, εντάξει με εξαιρέσεις) της ομάδας pilates και πιο συγκεκριμένα στα στρογγυλά πεταχτά οπίσθια που γεμίζουν αγάπη (ναι ρε φίλε, αγάπη) την ατμόσφαιρα. Πραγματικά αποθεώνω τους δύο (ολογράφως δύο) άνδρες που είχαν τα cojones να πληρώσουν συνδρομή και να ξεφτυλίζονται οικειοθελώς πάνω σε μπάλες σαν αυτή του "γιατρού" με το όζον, Φικιώρη (fikiorisozon.gr), μόνο και μόνο για να έχουν up close στο holywood-ιανό θέαμα.

Respect και ξανά respect!

Όχι όμως! Οχιιιιιιιιιιιιι! Δεν είναι οι παραπάνω άνθρωποι η ατραξιόν του γυμναστηρίου φίλοι μου, αυτοί είναι απλά οι κομπάρσοι σε ένα "Melancholia" του Lars von Trier. Ο πρωταγωνιστής μας, o κάτοχος του leading role στο ναό της εκγύμνασης είναι ο φίλος μου ο Johnny Fettas. Ο άνθρωπος που βασιλεύει στην αίθουσα βαρών σαν άλλος Lion King. Πρωί πας είναι εκεί. Απόγευμα πας πάλι ο Θεός είναι εκεί! Αγέρωχος και περήφανος. Ο άνθρωπος που σε κάθε σήκωμα της μπάρας κλάνει αναβολικό και που ο ιδρώτας του έχει τόση περιεκτικότητα σε ναδραλόνη που αν τον μαζέψεις και μετά τον κάνεις inject σε ελέφαντα, θα πετάξει τρίχες και βυζιά. Ο κλασσικός σου σφίχτερμαν με τα υπερφυσικά μασκούλια και τα αμάνικα (ανοιχτά μέχρι το νεφρό) t-shirt. 

Ο άνθρωπος μπαταρία που συνεχίζει όταν οι άλλοι σταματούν.. 

Και αν κατάλαβες λάθος, δεν τον υποτιμώ. Ίσα-ίσα τον προτιμώ από τον κάθε λογής δήθεν αρσιβαρίστα πιτσιρικά του κώλου που σε κάθε weight-lifting κοιτάει τον καθρέφτη για το πόσο φουσκώνει ο τρικέφαλος, ενώ όταν οι οπίσθιες του pilates κάνουν επίσκεψη στα βάρη αυτοί σηκώνουν τα μανίκια. Ο Johnny Fettas φίλε μου είναι πηγή έμπνευσης και αυθεντικός στρατιώτης της γυμναστικής... Εντάξει οκ και με τη μερική βοήθεια χαπιών... Δεν παύει όμως να αγαπάει αυτό που κάνει. Άσε που καμία φορά όταν κάνεις καμιά μαλακία στη μπάρα νομίζοντας ότι είσαι ο Stalone, έρχεται πάντα για βοήθεια... Κάθε φορά λοιπόν που θα ακούς το παρακάτω, να ξέρεις ότι αποτελεί ωδή στο φίλο μας Johnny!

Make the most of it!

Σκέψου πως είναι ζωή σου σήμερα και πόσο την έχεις γεμίσει με όσα έχεις γνωρίσει, ζήσει και ονειρευτεί. Ωραία, τώρα προχώρα παρακάτω και σκέψου τι θα έκανες από εδώ και πέρα, αν σου έλεγα σήμερα πως κάθε 5 ή 10 χρόνια θα σου πάταγα ένα κουμπάκι που γράφει πάνω του reset. Και για να στο κάνω και λίγο πιο spicy, εσύ θα συνεχίσεις να θυμάσαι τις σημαντικές στιγμές (καλές και κακές), ενώ θα μπορείς να κρατήσεις και τις ουσιαστικές αναμνήσεις (όμορφες και άσχημες).

However, there is a catch...

Κάθε φορά που εγώ θα σου πατάω το εκνευριστικό κουμπάκι, θα πρέπει να φεύγεις από το μέρος που ζεις και τα πάντα γύρω σου θα πρέπει να είναι καινούρια για εσένα.. Αυτό εκτείνεται από τον χώρο που κοιμάσαι, τη δουλειά σου, τους δρόμους που περπατάς μέχρι και τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν. Καμία σύνδεση με το παρελθόν, καμία επαφή, κανένα δέσιμο. Εσύ συνεχίζεις να κουβαλάς μέσα σου αυτά που είπαμε και πριν, όμως κανένας δεν γνωρίζει τίποτα από όλα αυτά.

An opportunity...

Τι πιο γαμάτο στη ζωή από τα νέα ξεκινήματα ε? Καινούρια μέρη να δεις, χώρες να ταξιδέψεις, ανθρώπους να γνωρίσεις. Καμία προκατάληψη και κανένα αμάρτημα να σε κυνηγάει. Εσύ κάθε φορά προχωράς, μεταβάλλεσαι σαν άνθρωπος. Οι εμπειρίες σου από το παρελθόν σε συντροφεύουν και σε βοηθούν να διορθώνεις λάθη του παρελθόντος. Και το πιο σημαντικό? Δεν χρειάζεται καν να αποδείξεις ότι άλλαξες, γιατί πολύ απλά κανείς δεν γνωρίζει ότι κάποτε ήσουν κάποτε λάθος...

A fear...

Όλα καλά μέχρι εδώ θα μου πεις, αλλά τι θα γίνει με τις αναμνήσεις μου? Τι θα γίνει με αυτές? Μήπως το παρελθόν μου γίνει ο ακούραστος Κενυάτης ξυπόλητος δρομέας που βλέπω στους Ολυμπιακούς αγώνες και αρχίσει να με κυνηγάει μέσα στο μυαλό μου? Στο βαθμό μάλιστα που δεν θα με αφήνει να ζω όλα αυτά τα καινούρια που τόσο απλόχερα μου προσφέρονται? Εμ, ναι οκ σε καταλαβαίνω. Φαντάζομαι ότι η ιδέα να έχεις έναν μαύρο [sic] προπονημένο στο τρέξιμο κατόπι σου, δεν είναι και η πιο ευχάριστη σκέψη... Αλλά όπως έχει πει και ο Proust:

“Remembrance of things past is not necessarily the remembrance of things as they were.”

Όπως και να το δεις, είτε σαν ευκαιρία, είτε σαν φόβο, πάντα θα υπάρχει κάτι που κάνει την αντιμετώπιση του reset button ως μια ουτοπική φαντασίωση. Είναι αυτό που μας γιατρεύει, αλλά και αυτό που μας γερνάει. Αυτό που μας κάνει να ξεχνάμε, αλλά κάθε φορά που θα ανατρέχουμε πίσω σε αυτό πάντα κάτι θα θυμόμαστε. Αναπόφευκτος, σχεδόν αδυσώπητος και μοναδικός στο είδος του... Ο χρόνος...

Για αυτό σου λέω... make the most of it...

Oh my, Lullaby...

Πόσα 24ωρα αϋπνίας έχεις μετρήσει στη ζωή σου? Φαντάζομαι αρκετά θα ήταν αυτά με φίλους και αλκοολούχα χαμόγελα ξεγνοιασιάς που σπάνε την στυγνή και βαρετή σου καθημερινότητα. Ακόμα περισσότερα ίσως ήταν εκείνα που η παρέα σου δεν είχε πολλαπλές εξισώσεις αλλά αυτό το απλό 1+1.. Με μια μπύρα ίσως στο χέρι σε πίσσα σκοτάδι και ξαπλωμένοι ψηλά σε ένα βράχο, με την θάλασσα από κάτω να σας φωνάζει ενώ εσείς κοιτάζετε ψηλά ψάχνοντας αστέρια. Καλή φάση ε?

Προσγειώσου τώρα λίγο...

Τα περισσότερα ξενύχτια σου είναι μοναχικά και το ξέρεις.. Είναι αυτά με τις ατέλειωτες νύχτες, που κυκλοφορείς σαν τον Κάσπερ στοιχειώνοντας μονάχα το μυαλό σου με σκόρπιες και ακατανόητες σκέψεις, απατηλές αναμνήσεις και σταματημένα ρολόγια. Αυτές τις νύχτες που οι ώρες είναι σαν λαστιχένια σχοινιά. Τραβάς από την μια πλευρά για να τις φέρεις πιο κοντά σου, αλλά όσο τραβάς τόση αντίσταση νιώθεις από την άλλη πλευρά και τελικά το μήκος του σχοινιού μεγαλώνει. Μαζί του μεγαλώνουν οι ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα.

Κάτι σου θυμίζω ε?

Όλοι μας έχουμε τέτοιες νύχτες να θυμόμαστε και ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Είναι φυσιολογικό ότι οι μεγαλύτερες και οι χειρότερες είναι μοναχικές και είναι μάλιστα και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Γιατί? Πολύ απλά είναι στο DNA μας. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος να ζει σε αγέλη. Η ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού (sic) από την απαρχή της μας διδάσκει πως δεν θα τα καταφέρναμε ποτέ αν δεν κάναμε μαζί χωριό με τον γείτονα. Θα τελειώναμε ως ανθρώπινη φυλή και θα μας είχαν αντικαταστήσει ζώα σαν τους Καρχαρίες που δεν χρειάζονται το ένα το άλλο ούτε καν για αναπαραγωγή.

Κατάρα και ευχή μαζί...

Όταν βυθίζεσαι λοιπόν σε αυτές τις νύχτες κάνεις τα πάντα για να τις κάνεις πιο μικρές ή έστω πιο ανώδυνες. Αρχικά τρως.. Τρως πολύ όμως και κυρίως ότι είναι πλούσιο σε λιπαρά και βρωμιά. Μπορεί να πίνεις... Εδώ οι επιλογές είναι αρκετές αλλά συνήθως έχουν βασικό συστατικό την υψηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ. Η λίστα συνεχίζει με θέαση ταινιών, σειρών και φωτογραφιών ενώ καμιά φορά δίνεις και παιχνιδιάρικη νότα στην νύχτα σου με LoL, WoW και λοιπές online gaming εμπειρίες. Άλλοι καταφεύγουν στο γράψιμο, άλλοι στο ράψιμο (ναι μη γελάς το έχω διαβάσει και αυτό) και κάποιοι στο βάψιμο (καλλιτεχνικό ή απλά ελεύθερο.. σχέδιο στους τοίχους του σπιτιού). Σε όλους τις περιπτώσεις όμως υπάρχει κάτι κοινό..

Η μουσική

Μπορεί να είσαι ο κλασσικός καψούρας που την βρίσκει ακούγοντας το λυκόσκυλο της εβδομάδας (omg) ή ο boem τυπάς που την βρίσκει με το έντεχνο και την φάση Μποφίλιου. Αν έχεις μακρυμάλλικη προϊστορία και λίγα νεύρα βαράς headbanging με ένα mix από Slayer, Anhtrax και Sepultura. Αν είσαι σε λίγο πιο συναισθηματική φάση ακούς ότι μπαλάντα θυμάσαι από Blind Guardian, Savatage ακόμα και Iced Earth. Η απλά έχεις μεγαλώσει πλέον για αυτά τα ακούσματα το πας σε Pearl Jam, Tool ή αν έχεις καεί τελείως και σε Floyd. Αν είσαι αδερφός και ανάμνηση από το παρελθόν μου, σκας και ένα γάρο και ακούς τον θείο Bob να σε ταξιδεύει με Redemption Song. Τόσες επιλογές, τόσο διαφορετικοί άνθρωποι που σε κάνει να αναρωτιέσαι.

Τι είναι αυτό που κάνει την μουσική τον αγαπημένο σου σύντροφο στις ατέλειωτες νύχτες?

Η μαγεία της... Από μικρά παιδιά κοιμόμαστε με τους ήχους ενός Lullaby. Της απλής και επαναληπτικής μουσικής δηλαδή που μας αδειάζει, μας ηρεμεί, μας νανουρίζει. Μπορεί όσο μεγαλώνεις, το δικό σου Lullaby να γίνεται πιο πολύπλοκο, πιο έντονο, πιο διαφορετικό. Και είναι φυσιολογικό. Όμως κάθε φορά που θα τύχει να ακούσεις εκείνο τον γνώριμο ήχο του παρελθόντος σου, θα σου θυμίσει κάτι. Θα κάνει τα ρολόγια γύρω σου να αρχίσουν να δουλεύουν ξανά και τους δείκτες τους να γυρνάνε σωστά. Θα σε κάνει να ξεχάσεις, να χαλαρώσεις και ακόμα και να κρυφοχαμογελάσεις. Μετά απλά ...θα κοιμηθείς.

Υ.Γ: Waiting for your Lullaby...

Radioactive

Are you:

1. "Exhibiting, using, or concerned with radioactivity"?

2. "Extremely sensitive or controversial"?

3. "A slang term for wack or not cool"?

Join the club!

Τα παραπάνω αποτελούν "επίσημες" επεξηγήσεις ενός όρου που άκουσα τώρα τελευταία. Επειδή όμως μπορεί να σου φαίνονται και τρομερά αντίθετες μεταξύ τους, θα σου αναφέρω τα στάδια που περνάς για να καταλήξεις στον όρο και ίσως έτσι καταλάβεις αν χρειάζεσαι και εσύ κάρτα μέλους.

Ως γνωστόν, πολλά πράγματα στην ζωή δεν γίνονται όπως τα θέλουμε. Ειδικά αν έχεις επενδύσει πολλά σε αυτό τα "θέλω", τότε χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Αυτή λοιπόν φίλε μου είναι η φάση που περιγράφεται παραπάνω ως... extremely sensitive. Επειδή όμως νιώθεις ακριβώς έτσι, γίνεσαι και λίγο (έως πολύ) σπαρχιδιστής (αυτό δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση). Κοινώς? Δεν είσαι cool και ζαλίσεις τους γύρω σου.

Οι γύρω σου κουράζονται και εσύ δεν θες να γίνεσαι τόσο ενοχλητικός, οπότε περνάς στο second phase όπου απλά δεν δείχνεις όσα θες για να μην φαίνονται όλα στους άλλους. Ξέρεις, αυτήν τη μικρή (?) λεπτομέρεια που ενώ εκφράζεσαι και μάλιστα το κάνεις αληθινά, πάντα κρατάς κάτι μέσα σου. Guess what? Έχεις αμφιλεγόμενα συναισθήματα και γίνεσαι κυκλοθυμικός.

Καταλήγεις λοιπόν να πρέπει να το αντιμετωπίσεις και στην διαδικασία λοιπόν του "deal with it" περνάς μια -σοβαρή- φάση σταρχιδισμού (emotionally alianated Αγγλιστί). Ξέρεις, η φάση που έχεις αδειάσει τόσο στο σημείο να σε γυρνάνε ανάποδα και να μην πέφτει τίποτα? Ωραία. Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πόσο παρανοϊκό εμφανίζεται αυτό στους γύρω σου? Στα μάτια τους λοιπόν είσαι στα όρια του αν όχι τελείως "wack".

Γίνεσαι ο τύπος ανθρώπου που μπορεί στη μια φάση να κλάψεις για ένα γατάκι που πεινάει και στην επόμενη να δεις γιαγιά στον αέρα από μετωπική και απλά να κάνεις κίνηση νίντζα για να αποφύγεις το πέσιμο. Είσαι αυτός-η που μπορεί να πολεμήσει σαν πεζοναύτης για να πάρει το τηλέφωνο της ωραίας παρουσίας στο απέναντι τραπέζι και μόλις το πάρεις να το ξεχάσεις στην κωλότσεπη.

Ξέρεις τι κοινό λοιπόν έχουν οι παραπάνω φάσεις? Εκπέμπεις radioactive κύματα προς τους γύρω σου σε βαθμό που να σε χαρακτηρίζουν έτσι. Είσαι μια κινούμενη βόμβα φίλε. Ο κόσμος γύρω σου φαίνεται παράλογος, ενώ οι άλλοι σε χαρακτηρίζουν εσένα παράλογο. Δεν σε εμπιστεύονται εύκολα και θέλουν να σε κλείσουν στο ίδρυμα με τις όμορφες λευκές στολές.

Σε σένα λοιπόν αγαπητέ φίλε-η που περνάς, πέρασες αυτές τις φάσεις αναφέρεται ο όρος radioactive. Τώρα, το ξέρω ότι θα σου φανεί λίγο χοντρό αυτό που θα σου πω αλλά υπάρχει μια ακόμα φάση που συμπληρώνει τις παραπάνω. Η φάση που θα το καταλάβεις. Αυτή είναι και η πιο δύσκολη. Μην χαλιέσαι όμως, γιατί όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Μέχρι τότε άκου το τραγουδάκι, sit back and enjoy:

Υ.Γ: Τελικά οι τύποι που φτιάχνουν λεξικά θα πρέπει να πίνουν ότι καλύτερο κυκλοφορεί στο Χρηματιστήριο Ναρκωτικού, δεν εξηγείται αλλιώς.

It just may be a little longer

Πάντα πίστευα, ότι τα blog (και όχι blogs) είναι προσωπικές θέσεις ανθρώπων για ζητήματα που καθημερινά συναντούν στον δρόμο τους. Όταν λοιπόν αποφασίσεις να ασχοληθείς με ένα ζήτημα και να γράψεις για αυτό σημαίνει ότι σου έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να εκφραστείς και να δώσεις την δική σου άποψη για αυτό, όσο υποκειμενική αυτή και αν είναι.

Υπό αυτή την έννοια είναι κάτι προσωπικό που όμως για ένα περίεργο λόγο σε ενδιαφέρει να το μοιραστείς. Το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επιθυμία σου να το μοιραστείς μπορεί να αφορά δεκάδες διαφορετικούς λόγους ή/και κόμπλεξ που κουβαλάς και εν τέλη είναι και αυτό κάτι προσωπικό.

Πρόσφατα όμως συνειδητοποίησα κάτι μοναδικό και συνάμα εξαιρετικά όμορφο. Αυτό που μοιράζεσαι στον νεκροταφείο του internet όσο προσωπικό και αν είναι, μπορεί και καταφέρνει καμιά φορά να αγγίζει και άλλους ανθρώπους. Κάποιους από αυτούς τους γνωρίζεις, κάποιους άλλους όχι. Σε τελική ανάλυση δεν έχει καμία σημασία αν γνωρίζεις αλλά ότι καταφέρνεις να "αγγίξεις".

Και σε αυτήν την γαμημένη καθημερινότητα του εγώ, όταν τα εσώψυχα μας πολλαπλασιάζουν τις επαφές τους είναι μοναδικό. Σκέψου τα σαν στρατιώτες που στέλνεις στην μάχη. Θα πεθάνουν αρκετοί στην πορεία αλλά σκοπός είναι να κερδίσεις την μάχη και οι μάχες μπορούν να κερδίσουν πολέμους.

Ξεπερνώντας λίγο την πολεμοχαρή μου διάθεση και προσπαθώντας να βγάλω λίγο νόημα σήμερα, θα αναφέρω ότι για τον παραπάνω ακριβώς λόγο το να είσαι αληθινός σε αυτά που γράφεις παίζει ρόλο. Να είσαι πρώτα από όλα αληθινός με σένα και με αυτά που νιώθεις και μετά να σιγουρευτείς ότι τα εκφράζεις και όπως ακριβώς τα νιώθεις.

Θα μου πεις (και όχι άδικα) αν κάθε τι που βγάζαμε από μέσα προς τα έξω ήταν πάντα αληθινό, τότε θα μένανε χωρίς δουλειά οι ψεύτες και οι ψυχολόγοι. Μμμμ, μπορεί. Επίσης ίσως μου αναφέρεις ότι μερικές φορές η αλήθεια πονάει και κάποιοι δεν είναι έτοιμοι να την ακούσουν. Ναι, ίσως. Όμως φίλτατε αν υπάρχει ένα μάθημα στη ζωή που όσες φορές και να το πάρεις αυτό θα είναι πάντοτε ανεκτίμητο, είναι πως αυτή η μοναδική, ειλικρινή και αληθινή σχέση που θα έχεις με το εγώ σου θα είναι αυτή που θα σε κάνει καλά όταν το χρειαστείς.

Για αυτούς τους λόγους και για νιώθω καλά με εμένα θα συνεχίσω να είμαι αληθινός σε αυτά που αισθάνομαι, γράφω και εκφράζω. Και εδώ αλλά και στον "πραγματικό" κόσμο. Όσον για αυτόν-ους που άγγιξα τελευταία με τα εσώψυχά μου και ειδικά μια ψυχή που θα χαμογελάσει όταν διαβάσει το σημερινό, έχω να της πω το εξής..

"You can always go down the road if you want to make the journey, it just may be a little longer."

Trust me, I've been there...