It just may be a little longer

Πάντα πίστευα, ότι τα blog (και όχι blogs) είναι προσωπικές θέσεις ανθρώπων για ζητήματα που καθημερινά συναντούν στον δρόμο τους. Όταν λοιπόν αποφασίσεις να ασχοληθείς με ένα ζήτημα και να γράψεις για αυτό σημαίνει ότι σου έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να εκφραστείς και να δώσεις την δική σου άποψη για αυτό, όσο υποκειμενική αυτή και αν είναι.

Υπό αυτή την έννοια είναι κάτι προσωπικό που όμως για ένα περίεργο λόγο σε ενδιαφέρει να το μοιραστείς. Το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επιθυμία σου να το μοιραστείς μπορεί να αφορά δεκάδες διαφορετικούς λόγους ή/και κόμπλεξ που κουβαλάς και εν τέλη είναι και αυτό κάτι προσωπικό.

Πρόσφατα όμως συνειδητοποίησα κάτι μοναδικό και συνάμα εξαιρετικά όμορφο. Αυτό που μοιράζεσαι στον νεκροταφείο του internet όσο προσωπικό και αν είναι, μπορεί και καταφέρνει καμιά φορά να αγγίζει και άλλους ανθρώπους. Κάποιους από αυτούς τους γνωρίζεις, κάποιους άλλους όχι. Σε τελική ανάλυση δεν έχει καμία σημασία αν γνωρίζεις αλλά ότι καταφέρνεις να "αγγίξεις".

Και σε αυτήν την γαμημένη καθημερινότητα του εγώ, όταν τα εσώψυχα μας πολλαπλασιάζουν τις επαφές τους είναι μοναδικό. Σκέψου τα σαν στρατιώτες που στέλνεις στην μάχη. Θα πεθάνουν αρκετοί στην πορεία αλλά σκοπός είναι να κερδίσεις την μάχη και οι μάχες μπορούν να κερδίσουν πολέμους.

Ξεπερνώντας λίγο την πολεμοχαρή μου διάθεση και προσπαθώντας να βγάλω λίγο νόημα σήμερα, θα αναφέρω ότι για τον παραπάνω ακριβώς λόγο το να είσαι αληθινός σε αυτά που γράφεις παίζει ρόλο. Να είσαι πρώτα από όλα αληθινός με σένα και με αυτά που νιώθεις και μετά να σιγουρευτείς ότι τα εκφράζεις και όπως ακριβώς τα νιώθεις.

Θα μου πεις (και όχι άδικα) αν κάθε τι που βγάζαμε από μέσα προς τα έξω ήταν πάντα αληθινό, τότε θα μένανε χωρίς δουλειά οι ψεύτες και οι ψυχολόγοι. Μμμμ, μπορεί. Επίσης ίσως μου αναφέρεις ότι μερικές φορές η αλήθεια πονάει και κάποιοι δεν είναι έτοιμοι να την ακούσουν. Ναι, ίσως. Όμως φίλτατε αν υπάρχει ένα μάθημα στη ζωή που όσες φορές και να το πάρεις αυτό θα είναι πάντοτε ανεκτίμητο, είναι πως αυτή η μοναδική, ειλικρινή και αληθινή σχέση που θα έχεις με το εγώ σου θα είναι αυτή που θα σε κάνει καλά όταν το χρειαστείς.

Για αυτούς τους λόγους και για νιώθω καλά με εμένα θα συνεχίσω να είμαι αληθινός σε αυτά που αισθάνομαι, γράφω και εκφράζω. Και εδώ αλλά και στον "πραγματικό" κόσμο. Όσον για αυτόν-ους που άγγιξα τελευταία με τα εσώψυχά μου και ειδικά μια ψυχή που θα χαμογελάσει όταν διαβάσει το σημερινό, έχω να της πω το εξής..

"You can always go down the road if you want to make the journey, it just may be a little longer."

Trust me, I've been there...

Night train - Ταξίδι χωρίς (με) προορισμό

Οι εικόνες είναι θολές καθώς κοιτάζω έξω από το παράθυρο τρένου. Πράσινο, πράσινο, πράσινο, λίγο μαύρο, λίγο γκρι, λίγο καφέ και αρκετό μπλε. Τα δέντρα φαίνονται σαν να καλπάζουν καθώς ο ήλιος που δύει τα έχει καλύψει με ένα μοναδικό χρυσαφί χρώμα. Κλείνω λίγο τα μάτια προσπαθώντας να ηρεμήσω το κεφάλι μου από το χθεσινό ξενύχτι. Βάζω τα ακουστικά και περιμένω να ακούσω τι επέλεξε για εμένα το shuffle mode...

Loaded like a freight train 

Flyin' like an aeroplane 

Feelin' like a space brain 

One more time tonight... 

Wtf? Σύμπτωση? Διαβολική... Χαζογελάω και απολαμβάνω τα υστερικά -λατρευτά- φωνητικά του AXL να προσπαθούν να συναγωνιστούν τις δυνατές rif-ιες του Slash σε ένα διαγωνισμό απόλυτης και καθαρόαιμης ροκιάς. Τα μάτια μου είναι κλειστά αλλά το κεφάλι αρχίζει να πηγαίνει πάνω κάτω, ενώ πόδια και χέρια (κλασσική σκηνή) βρίσκουν τον ρυθμό του Matt και αρχίζουν να τους ακολουθούν... 

Wake up late honey put on your clothes 

Take your credit card to the liquor store 

That's one for you and two for me by tonight 

Loaded like a freight train... 

Ανοίγω τα μάτια. Ένας μπόμπιρας περνάει από δίπλα μου κρατώντας σφιχτά στο χέρι του μια σακούλα με καραμέλες. Η "γεματούλα" κυρία, που συνοδεύει ο λαχταριστός μπόμπιρας, φαίνεται να έχει κοκκινίσει (σε βαθμό εγκεφαλικού) από το βάρος των πραγμάτων που κουβαλάει και είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Βγάζω τα ακουστικά, καθώς την βοηθάω να βάλει τα πράγματα στην άκρη, βλέπω τον μπόμπιρα να μου χαμογελάει. Απλώνει το χέρι και μου δίνει μια καραμέλα από τον πολύτιμο "θησαυρό" του. Στιγμές..

I'm on the nightrain 

I love that stuff 

I'm on the nightrain 

I can never get enough 

Οι τελευταίες 10 μέρες από την ώρα που φόρτωσα εκείνο τον σάκο χωρίς προφανή προορισμό είναι γεμάτες στιγμές. Τέτοιες στιγμές. Τα παρατεταγμένα όπλα στην Αλβανία. Ο χαρούμενος σκύλος στο χιονισμένο μονοπάτι του Durmitor που μου δείχνε τον δρόμο. Ο πιτσιρικάς που ζωγράφιζε στον τοίχο του Zagreb καθιστός πάνω σε ένα ποδήλατο. Η ανέλπιστη κερασμένη μπύρα στο Sisak. Η ακούραστη παρέα που με συντρόφευσε, χωρίς να με γνωρίζει, μέχρι εδώ. Η χαμογελαστή παρέα του Martini, το ντροπαλό βλέμμα στο Mansion, ο μπόμπιρας... Μοναδικές, μη στημένες και ανθρώπινες στιγμές. 

I'm on the nightrain 

And I'm ready to crash an' burn 

Nightrain 

Bottoms up 

I'm on the nightrain 

Fill my cup 

I'm on the nightrain 

Δεν χρειάζεται κουτάλι μπροστά στο στόμα για να ξέρω ότι αναπνέω. Δεν είναι πλέον δακρυσμένες οι αναμνήσεις. Δεν χρειάζεται πλέον να μου το θυμίζω, το ξέρω ότι ζω. Ευχαριστώ αυτές τις στιγμές για αυτό. Με χαμόγελό πιο δυνατό και πιο αληθινό από ποτέ. Τελικά ίσως αυτό το ταξίδι αυτό είχε προορισμό. Απλά δεν το γνώριζα πριν το ξεκινήσω...

On the nightrain 

Float me home 

Ooh I'm on the nightrain 

Ridin' the nightrain 

Never to return 

Nightrain

The night that felt right!

Το μυαλό μας παίζει περίεργα παιχνίδια. Μπορείς να το ταλαιπωρείς όσο θες. Καμιά φορά σε ταλαιπωρεί και αυτό με τις σκέψεις που περιεργάζεται και τις αναμνήσεις που ανασύρει. Η σχέση σου μαζί του πολλές φορές θυμίζει την σχέση που έχεις με το(η)ν κολλητό(η) σου. Τον αγαπάς και του έχεις εμπιστοσύνη και πολλές φορές είναι αυτός(η) που θα ανατρέξεις στην δύσκολη στιγμή, αναζητώντας συμπαράσταση, κατανόηση και βοήθεια. Υπάρχουν φορές που στην δίνει στα νεύρα ο τρόπος που σκέφτεται, αντιδρά ή απλά φαίνεται ότι... "απέχει".

Και όμως είναι πάντοτε εκεί!

"Loose your mind and come to your senses" είχε πει κάποτε ο Perls και πρόσφατα αντιλήφθηκα τι εννοεί. Όπως όταν χάσεις τον φίλο σου, τότε συνειδητοποιείς την αξία του, το ίδιο συμβαίνει ορισμένες φορές και με το μυαλό σου. Εκνευρίζεσαι με την λειτουργία του, χάνεις κάθε επαφή με τον τρόπο που δουλεύει και από εκεί που το έχεις απέναντι σου σαν εχθρό, ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι την αξία αυτών που σου προσφέρει.

Είναι ο καλύτερος σου.. φίλος.

Αυτό ποτέ δεν συμβαίνει από την μια στιγμή στην άλλη και σίγουρα δεν γίνεται δίχως κάποιο κόστος... Εξάλλου τι μαθήματα θα έπαιρνες από την ζωή, αν δεν έπεφτες κάποιες στιγμές χαμηλά, προκειμένου να εκτιμήσεις καλύτερα αυτά που βρίσκονται ...ψηλά; Πέσε λοιπόν για να μάθεις! Στο υπόσχομαι όμως όταν "καθαρίσουν λίγο τα σύννεφα από την κακοκαιρία", θα αντιληφθείς πως το μυαλό σου δεν σε εγκατέλειψε ποτέ.

Εσύ έχασες την επαφή μαζί του!

Εκεί θα καταλάβεις πόσο κωμικές ήταν οι ενοχές που ένιωθες μέχρι πρόσφατα, πόσο κακό είναι να υποτιμάς την αξία του εαυτού σου και να υπερεκτιμάς την αξία των άλλων. Και το πιο σημαντικό? Τότε θα καταλάβεις πόσο μοναδικό είναι να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που καταφέρνουν να αντιλαμβάνονται την αξία του να σε έχουν μέσα στην ζωή τους. 

Για να φτάσεις εκεί, χρειάζεται απλά ένα click ...

...στο μυαλό σου! Δεν ξέρεις το πότε ή το πως θα γίνει. Πολλές φορές μάλιστα η ανάγκη μας για περιστασιακή χαρά, μας το καθυστερεί. Ο διαρκής πόλεμος με τα συναισθήματα, μας το κρατάει για όταν είμαστε έτοιμοι. Και αυτή φίλε μου είναι η ομορφιά της ζωής. Να σου έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις...

Έτσι ξαφνικά, μια νύχτα θα νιώθεις απλά ότι βρήκες ξανά την επαφή με τον μυαλό σου και πλέον δεν υπάρχει επιστροφή. Just be the man on the silver mountain!