Πάντα πίστευα, ότι τα blog (και όχι blogs) είναι προσωπικές θέσεις ανθρώπων για ζητήματα που καθημερινά συναντούν στον δρόμο τους. Όταν λοιπόν αποφασίσεις να ασχοληθείς με ένα ζήτημα και να γράψεις για αυτό σημαίνει ότι σου έχει δημιουργηθεί η ανάγκη να εκφραστείς και να δώσεις την δική σου άποψη για αυτό, όσο υποκειμενική αυτή και αν είναι.
Υπό αυτή την έννοια είναι κάτι προσωπικό που όμως για ένα περίεργο λόγο σε ενδιαφέρει να το μοιραστείς. Το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από την επιθυμία σου να το μοιραστείς μπορεί να αφορά δεκάδες διαφορετικούς λόγους ή/και κόμπλεξ που κουβαλάς και εν τέλη είναι και αυτό κάτι προσωπικό.
Πρόσφατα όμως συνειδητοποίησα κάτι μοναδικό και συνάμα εξαιρετικά όμορφο. Αυτό που μοιράζεσαι στον νεκροταφείο του internet όσο προσωπικό και αν είναι, μπορεί και καταφέρνει καμιά φορά να αγγίζει και άλλους ανθρώπους. Κάποιους από αυτούς τους γνωρίζεις, κάποιους άλλους όχι. Σε τελική ανάλυση δεν έχει καμία σημασία αν γνωρίζεις αλλά ότι καταφέρνεις να "αγγίξεις".
Και σε αυτήν την γαμημένη καθημερινότητα του εγώ, όταν τα εσώψυχα μας πολλαπλασιάζουν τις επαφές τους είναι μοναδικό. Σκέψου τα σαν στρατιώτες που στέλνεις στην μάχη. Θα πεθάνουν αρκετοί στην πορεία αλλά σκοπός είναι να κερδίσεις την μάχη και οι μάχες μπορούν να κερδίσουν πολέμους.
Ξεπερνώντας λίγο την πολεμοχαρή μου διάθεση και προσπαθώντας να βγάλω λίγο νόημα σήμερα, θα αναφέρω ότι για τον παραπάνω ακριβώς λόγο το να είσαι αληθινός σε αυτά που γράφεις παίζει ρόλο. Να είσαι πρώτα από όλα αληθινός με σένα και με αυτά που νιώθεις και μετά να σιγουρευτείς ότι τα εκφράζεις και όπως ακριβώς τα νιώθεις.
Θα μου πεις (και όχι άδικα) αν κάθε τι που βγάζαμε από μέσα προς τα έξω ήταν πάντα αληθινό, τότε θα μένανε χωρίς δουλειά οι ψεύτες και οι ψυχολόγοι. Μμμμ, μπορεί. Επίσης ίσως μου αναφέρεις ότι μερικές φορές η αλήθεια πονάει και κάποιοι δεν είναι έτοιμοι να την ακούσουν. Ναι, ίσως. Όμως φίλτατε αν υπάρχει ένα μάθημα στη ζωή που όσες φορές και να το πάρεις αυτό θα είναι πάντοτε ανεκτίμητο, είναι πως αυτή η μοναδική, ειλικρινή και αληθινή σχέση που θα έχεις με το εγώ σου θα είναι αυτή που θα σε κάνει καλά όταν το χρειαστείς.
Για αυτούς τους λόγους και για νιώθω καλά με εμένα θα συνεχίσω να είμαι αληθινός σε αυτά που αισθάνομαι, γράφω και εκφράζω. Και εδώ αλλά και στον "πραγματικό" κόσμο. Όσον για αυτόν-ους που άγγιξα τελευταία με τα εσώψυχά μου και ειδικά μια ψυχή που θα χαμογελάσει όταν διαβάσει το σημερινό, έχω να της πω το εξής..
"You can always go down the road if you want to make the journey, it just may be a little longer."
Trust me, I've been there...
No comments:
Post a Comment