Σκέψου πως είναι ζωή σου σήμερα και πόσο την έχεις γεμίσει με όσα έχεις γνωρίσει, ζήσει και ονειρευτεί. Ωραία, τώρα προχώρα παρακάτω και σκέψου τι θα έκανες από εδώ και πέρα, αν σου έλεγα σήμερα πως κάθε 5 ή 10 χρόνια θα σου πάταγα ένα κουμπάκι που γράφει πάνω του reset. Και για να στο κάνω και λίγο πιο spicy, εσύ θα συνεχίσεις να θυμάσαι τις σημαντικές στιγμές (καλές και κακές), ενώ θα μπορείς να κρατήσεις και τις ουσιαστικές αναμνήσεις (όμορφες και άσχημες).
However, there is a catch...
Κάθε φορά που εγώ θα σου πατάω το εκνευριστικό κουμπάκι, θα πρέπει να φεύγεις από το μέρος που ζεις και τα πάντα γύρω σου θα πρέπει να είναι καινούρια για εσένα.. Αυτό εκτείνεται από τον χώρο που κοιμάσαι, τη δουλειά σου, τους δρόμους που περπατάς μέχρι και τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν. Καμία σύνδεση με το παρελθόν, καμία επαφή, κανένα δέσιμο. Εσύ συνεχίζεις να κουβαλάς μέσα σου αυτά που είπαμε και πριν, όμως κανένας δεν γνωρίζει τίποτα από όλα αυτά.
An opportunity...
Τι πιο γαμάτο στη ζωή από τα νέα ξεκινήματα ε? Καινούρια μέρη να δεις, χώρες να ταξιδέψεις, ανθρώπους να γνωρίσεις. Καμία προκατάληψη και κανένα αμάρτημα να σε κυνηγάει. Εσύ κάθε φορά προχωράς, μεταβάλλεσαι σαν άνθρωπος. Οι εμπειρίες σου από το παρελθόν σε συντροφεύουν και σε βοηθούν να διορθώνεις λάθη του παρελθόντος. Και το πιο σημαντικό? Δεν χρειάζεται καν να αποδείξεις ότι άλλαξες, γιατί πολύ απλά κανείς δεν γνωρίζει ότι κάποτε ήσουν κάποτε λάθος...
A fear...
Όλα καλά μέχρι εδώ θα μου πεις, αλλά τι θα γίνει με τις αναμνήσεις μου? Τι θα γίνει με αυτές? Μήπως το παρελθόν μου γίνει ο ακούραστος Κενυάτης ξυπόλητος δρομέας που βλέπω στους Ολυμπιακούς αγώνες και αρχίσει να με κυνηγάει μέσα στο μυαλό μου? Στο βαθμό μάλιστα που δεν θα με αφήνει να ζω όλα αυτά τα καινούρια που τόσο απλόχερα μου προσφέρονται? Εμ, ναι οκ σε καταλαβαίνω. Φαντάζομαι ότι η ιδέα να έχεις έναν μαύρο [sic] προπονημένο στο τρέξιμο κατόπι σου, δεν είναι και η πιο ευχάριστη σκέψη... Αλλά όπως έχει πει και ο Proust:
“Remembrance of things past is not necessarily the remembrance of things as they were.”
Όπως και να το δεις, είτε σαν ευκαιρία, είτε σαν φόβο, πάντα θα υπάρχει κάτι που κάνει την αντιμετώπιση του reset button ως μια ουτοπική φαντασίωση. Είναι αυτό που μας γιατρεύει, αλλά και αυτό που μας γερνάει. Αυτό που μας κάνει να ξεχνάμε, αλλά κάθε φορά που θα ανατρέχουμε πίσω σε αυτό πάντα κάτι θα θυμόμαστε. Αναπόφευκτος, σχεδόν αδυσώπητος και μοναδικός στο είδος του... Ο χρόνος...
Για αυτό σου λέω... make the most of it...
No comments:
Post a Comment